Από το Αιγαίο, στο Βαγιαδολίδ!
Ρεπορτάζ από την έκθεση.
Το Μάιο του 2016, η Λέσχη μας
έστησε το “Μετέωρο Βήμα-έκθεση σκίτσων για το προσφυγικό” στο Μετρό του
Συντάγματος. Την παρακολούθησαν 120.000 χιλιάδες κόσμου και αρκετοί από εμάς
ήμασταν εκεί, παρόντες, αδιάκοπα. Η ανταπόκριση τεράστια, οι ερωτήσεις πολλές
και η ανάγκη των ανθρώπων για μοίρασμα των συναισθημάτων και των σκέψεων με
τους δημιουργούς, μεγάλη. Μιλούσα με πολλούς και συνεχώς εκείνο το διάστημα,
μεταξύ των οποίων και με δύο ισπανίδες, μια καθηγήτρια και μια ακτιβίστρια.
Συγκλονισμένες από την έκθεση, με είχαν πλησιάσει και ξεκινήσαμε μια πολύ ζεστή
συζήτηση που περιελάμβανε αγγλικά, ισπανικά, ανταλλαγές βλεμάτων όλο σιωπή και
βουρκωμένα μάτια. Τους χάρισα ένα βιβλίο της έκθεσης και αποχαιρετιστήκαμε.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο έλαβα
ένα μέιλ από τον Martin Rodriguez Rojo, καθηγητή παιδαγωγικών στο πανεπιστήμιο
του Βαγιαδολίδ. Συνάδελφος και φίλος των κυριών που προανέφερα, μετά από
προτροπή τους, είχε επίσης δει την έκθεση μας στο Σύνταγμα και τώρα επιθυμούσε
να τη φιλοξενήσει στο πανεπιστήμιο εκεί.
 |
| Ευχαριστούμε τους Voluntariado Uva που στήσανε την έκθεση για εμάς. |
Από τότε, με τον Μαρτίν
ανταλλάξαμε τουλάχιστον ένα τόνο μέιλ στην προσπάθεια να κάνουμε πράξη την
αρχική ιδέα και η κακή σχέση του με τα αγγλικά, η ανύπαρκτη δική μου με τα
ισπανικά, πολλές φορές το έκανε να μοιάζει ακατόρθωτο. Υπήρχε όμως κοινός
στόχος και από τη μεριά μας, πολλή έντονο το πείσμα η έκθεση να ταξιδέψει όσο
το δυνατόν περισσότερο και κυρίως, εκτός Ελλάδος. Το Πανεπιστήμιο του
Βαγιαδολίδ ήταν μια καλή αρχή. Σημειολογικά δε, πολύ κοντά στη Μαδρίτη, όπου
υπάρχει η πρωτότυπη Guernica του Picasso, έργο πάνω στο οποίο πατάει και το
σκίτσο- προμετωπίδα του “Μετέωρου Βήματος”, του Γιάννη Καλαιτζή.
Έτσι, o Πάνος Ζάχαρης και η Μαρία
Τζαμπούρα (που υπογράφει και το παρόν κείμενο), βρεθήκαμε στο Βαγιαδολίδ, την
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017, καλεσμένοι των διοργανωτών στα εγκαίνια, ως
εκπρόσωποι της Λέσχης Ελλήνων Σκιτσογράφων.
Στην εποχή του Θερβάντες το
Βαγιαδολίδ ήταν μια σημαντική κωμόπολη, έδρα της αυλής και πρωτεύουσα του
βασιλείου.
Προσγειωθήκαμε στην καρδιά του
καθολικισμού και χωρίς δεύτερη
σκέψη αποφασίσαμε ως γνήσιοι εκφραστές του προσκυνηματικού τουρισμού να
στριμώξουμε μιαν επίσκεψη στο Reina Sofia να δούμε τη Guernica, προτού
επιβιβαστούμε στο τρένο μας προς Βαγιαδολίδ. Κατά κάποιο τρόπο, το χρωστάγαμε
στον Γιάννη(Καλαιτζή)… Η Μαδρίτη, εκτός από τον ουρανό του Λονδίνου εκείνη τη
μέρα, είχε και την ίδια ποιότητα βροχής. Διακριτική μεν, περισσότερο μοιάζει
αδιάκοπη κλωστή νερού παρά με στάλες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε έχει διαπεράσει,
διαποτίσει, διαβρώσει και σαπίσει μέχρι το κόκκαλο. Κάπως έτσι, συν τη βαλίτσα
μας με τα ροδάκια που μέτρησαν όλους τους χαριτωμένους κυβόλιθους μέχρι το
μουσείο, φτάσαμε στον Πικάσο. Ακολούθησαν στιγμές που άπτονται των προσωπικών
δεδομένων και της ασφάλειας του μουσείου.
Στο σταθμό του Βαγιαδολίδ μας
περίμενε ο Μαρτίν και οι δύο ισπανίδες κυρίες ( διαβάστε πιο πριν). “Δεν μιλώ
παρά μόνο έξι λέξεις αγγλικά” μας είπε κι αυτή του η δήλωση έλυσε με μιας όλες
τις απορίες ή ψευδαισθήσεις που έτρεφα για τη μέχρι τότε επικοινωνία μας.
Γρήγορα καταλάβαμε ότι δύο
πράγματα είναι αστείο σε αυτή την πόλη. Το να μιλάει κανείς αγγλικά και ο
κωδικός wi-fi που μας δώσανε.
Εξ ίσου γρήγορα καταλάβαμε ότι
μας αντιμετώπιζαν τουλάχιστον σαν συγγενείς, μάλλον πρώτα ξαδέλφια από αδελφό
που είχαν να μας δουν από πενταετίας αλλά να, επιτέλους, επιστρέψαμε στα πάτρια
εδάφη. Γι αυτό και σε κάθε μας συνάντηση, αγαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν όλοι
με όλους( διοργανωτές, μεταφραστές, εθελοντές, φοιτητές, κοινό, απλοί περαστικοί),
σε κάθε πιθανό συνδυασμό και με τέτοια ζέση που ακόμη και οι πιο εκδηλωτικοί
έλληνες μοιάζουμε αγγλοσάξωνες μπροστά τους. Τόσο εγώ όσο κι ο συνάδελφος
αγκαλίασαμε ό,τι είχε στόμα και χέρια στο Βαγιαδολίδ το συγκεκριμένο τριήμερο
και ελπίζω η Λέσχη να το εκτιμήσει αυτό.
Η έννοια της “συγγένειας” είναι
και η γενικότερη αίσθηση που έφερα πίσω μαζί μου και επεκτείνεται σε ίδεες,
αντιλήψεις, στάση ζωής. Δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων σε αυτούς τους
ανθρώπους που παρά την χιλιομετρική μας απόσταση και δυσκολίες, ήταν τελικά
τόσο κοντά μας, σε όλα. Συγκινητική η ανταπόκριση και η φιλοξενία τους, εντελώς
τιμητική για το έργο και την προσπάθεια μας.
Ριπές κρύου, παγωμένου αέρα είναι
η πρώτη καλημέρα της πόλης στους νέους επισκέπτες της και μόνο η περιέργεια, το
πείσμα και ο ήλιος που επιτέλους δείχνει να σκάει μύτη, μας κρατά εκεί έξω, στο
δρόμο. Από τον Οκτώβρη, με στραμμένη την προσοχή μου αποκλειστικά στην
προσπάθεια για επικοινωνία και στήσιμο της έκθεσης μας εδώ, δεν μου έχει
περάσει καν από το μυαλό να ψάξω, να δω ή έστω να διαβάσω κάτι σχετικό με την
πόλη και την ιστορία της – πλην των σχετικών με το Πανεπιστήμιο. Έτσι ο χάρτης
της σχεδιάζεται στο μυαλό μου επί τόπου, βάσει των χιλιομέτρων που διανύουμε
κατά την έμπνευση της στιγμής και συμπληρώνοντας από τη μικρή εμπειρία της
περιήγησης μας στα κρασιά και τις πλατείες της πόλης, το προηγούμενο βράδυ,
παρέα με τους διοργανωτές της εκδήλωσης.
Παρασκευή απόγευμα.Λίγο πριν
μπούμε στο γεμάτο αμφιθέατρο όπου θα γινόταν η προγραμματισμένη συζήτηση,
περιηγηθήκαμε την έκθεση. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ασυναίσθητα και ο Πάνος
Ζάχαρης και εγώ, ήταν να κολλήσουμε το πρόσωπο μας πάνω στα σκίτσα. Η ποιότητα
της εκτύπωσης ήταν πολύ καλή και οπισθοχωρήσαμε ανακουφισμένοι. Η γλώσσα του
σώματος –παγκόσμια- μας πρόδωσε. “Ανησυχούσατε ε;” μας μετέφρασε την
ατάκα/παρατήρηση του Μαρτίν ο Γιάννης Δημητριάδης, καθηγητής (Full Professor of
Telematics Engineering and Dean of the Doctoral School, University of
Valladolid, Spain) και εθελοντής μεταφραστής μας, για το τριήμερο.
Τους τόπους τους κάνουν οι
άνθρωποι. Σε πολύ σύντομο διάστημα, γνωρίσαμε, μιλήσαμε, δουλέψαμε, ανταλλάξαμε
απόψεις και δημιουργήσαμε αναμνήσεις γύρω από ένα τραπέζι (ομιλιών, φαγητού ή
καφέ), με πολλούς και ξεχωριστούς ανθρώπους. Και είναι από τις λίγες φορές που
γνωρίζω το μέρος και την ιστορία του μέσα από από αυτούς που το βιώνουν στην
πραγματικότητα του και μάλιστα στο παρόν. Έτσι για το Βαγιαδολίδ θα μου μείνει
η αίσθηση μιας ομάδας ανθρώπων που ζει, δημιουργεί και αντιστέκεται και με την
ορμή τους –ακριβώς όπως ο αέρας αυτής της πόλης σε παίρνει και σε σηκώνει
ξαφνικά – προσπαθούνε να το ξεκολλήσουν από το χρόνο και το βάρος του
παρελθόντος. Και αυτή είναι μια ακόμη συγγένεια που έχουμε οι έλληνες με τους
ισπανούς –το βάρος της ιστορίας μας.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις
3/3/2017 και στεγάζεται στο κτίριο της Νομικής Σχολής ( Facultad De Derecho,
Aula Mergelina ).
Πατήστε στα παρακάτω λινκ και
παρακολουθήστε τις ομιλίες των σκιτσογράφων που εκπροσώπησαν τη Λέσχη στα
εγκαίνια της έκθεσης στο Βαγιαδολίδ και τη συζήτηση που ακολούθησε. Οι ομιλίες
έγιναν στα ελληνικά και ευχαριστούμε τον καθηγητή Γιάννη Δημητριάδη που ήταν
εκεί και έκανε τη μετάφραση-εθελοντικά- απευθείας στα ισπανικά:
Ευχαριστούμε τον Leo Juan για τις φωτογραφίες του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου