After Miro. Poetry by Areti Ganidou.

Κλοπή στην έκθεση του Μιρό — Τελόγλειο


Το κόκκινο σαν παιδικό εμβατήριο
πράσινα δόντια που γελούσαν γάργαρα
μαύρο -α! πόσο μαύρο σοφό— κίτρινες στιγμές —ή πες και ώρες—
και το λευκό της Αρχής.
Παραλλαγές του ιαματικού.
Προσεκτικά τα πήρα, Κανείς δεν πήρε είδηση.
Εγκολπώθηκα τα κλοπιμαία, τα ‘σφιξα πάνω μου,
-φορούσα τη μεγάλη μου ανάσα, χώρεσαν-
κι ώσπου να βγω απ’ την αίθουσα έγιναν ρυθμός.
Μαζί και το γλυπτό με το χέρι ύμνο που
φωλιάζει ένα πετούμενο
και νίκησε τον μπρούτζο.
Έστριψαν στην Ευαγγελίστρια κι ανηφόρισαν στα Κάστρα.
μια πομπή που έρχεται από μακριά φωτίζοντας σιωπές;
γιατρεύοντας τραγούδια.
Δεν μιλήσαμε πολύ.
Οι σιωπές ήταν πιο θρεπτικές
για θαλπωρές και γιάτρισσες εικόνες.


( Αρετή Γκανίδου: Ορυκτό φως εκδόσεις Μελάνι, 2011)