Η πάλη των τάξεων!

Κανονικά έγινε και φέτος ο καθιερωμένος αγιασμός, αν και με λίγο νεράκι δεν ξεπλένονται οι αμαρτίες της Παιδείας, οι οποίες ως γνωστόν παιδεύουσι τέκνα.

Πρωτάκια και επαγγελματίες της πολιτικής, όλοι με τις τσαντούλες τους ανά χείρας, έτοιμοι ν' αρπάξουν ό,τι προλάβουν, προτού αλλάξει το σύστημα ή η κυβέρνηση, αφού το πλιάτσικο του δημοσίου χρήματος μοιάζει να είναι η αλφαβήτα της πολιτικής.
Μετά είναι όλα πιο εύκολα και όλοι "τα παίρνουν". Τα γράμματα, εννοείται!
Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Και τέτοιοι που είμαστε, οι πολιτικοί δεν μας αλλάζουν με τίποτα. Ιδανικοί αυτόχειρες, κάθε τετραετία πίσω από το παραβάν, ψηφίζουμε με την ιδια λογική που πηγαίνουμε και στο σούπερ μάρκετ : με τη δύναμη της συνήθειας. Συνήθως χωρίς λίστα, αιτήματα για το τί θέλουμε ή χρειαζόμαστε για το σπίτι. Καταναλώνουμε αυτούς που ακούμε περισσότερο στην τηλεόραση και "λουζόμαστε" τις επιλογές τους μόνο και μόνο επειδή έχουμε μαζέψει πολλά κομματικά κουπόνια που περιμένουμε νας μας τα εξαργυρώσει το ταμείο, το κόμμα, ο βουλευτής. Έτσι, έχουμε μια θαυμάσια συλλογή από δωρεάν τάπερ αλλά τίποτα για να βάλουμε μέσα!
Στο καρότσι δεν κουβαλάμε πια αγαθά αλλά μόνο την πολιτική αναπηρία μας.
Καλά ψώνια!


( το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο "ΟΛΑ" του "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ", τεύχος Σεπτεμβρίου 2008. Τρία χρόνια μετά, με εκφράζει ακόμη περισσότερο και ευτυχώς, γιατί τουλάχιστον τότε είχα το κέφι να το γράψω... ).