Καμικάζι, αγάπη μου!

Από το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα μέχρι τη Νεράιδα και το Παλικάρι, οι ιστορίες αγάπης δεν είναι παρά ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο μοτίβο.

Εκείνη είναι πριγκίπισσα, αθώα, ξανθιά, ευάλωτη, λεπτή και κοκκινοσκουφίτσα.

Εκείνος είναι περιπλανώμενος ιππότης, διάδοχος του θρόνου, ο βασιλόπουλος ( που λέει και το πεντάχρονο ανηψάκι μου ), υδραυλικός, καντηλανάφτης, πιτσαδόρος, βάτραχος ή ό,τι μπορεί να βάλει ο νους κάθε γυναίκας μόνης που ψάχνει.

Οι άντρες θέλουν Εκείνη να έχει κατανόηση.

Οι γυναίκες ζητάνε Εκείνος να έχει χιούμορ. Θα του χρειαστεί.

Πολλοί λένε ότι ο έρωτας είναι χημεία. Άλλοι, απλά μαθηματικά. Οι περισσότεροι πάντως φαίνεται να μην έχουμε μάθει ακόμη το μάθημα μας ή να μην έχουμε βρει ακόμη το δάσκαλο μας. Kάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, αποκηρύσσουμε τα λούτρινα αρκουδάκια, τις καρδούλες που αναβοσβήνουν “αχ-βαχ”, τα υποκοριστικά παντός τύπου και εναντιωνόμαστε στην εμπορευματοποίηση της αγάπης.

Γιατί εμείς γιορτάζουμε όλο το χρόνο. Σωστό. Εξάλλου, πόσο να προλάβεις να εξευτελιστείς σε μια μέρα;

Έτσι περιφερόμαστε όλο το χρόνο στο μυαλό της αγάπης μας, άλλοι πριγκιπισσες και άλλοι ιππότες με άσπρο άλογο, σαν Τριώδιο που δεν λέει να τελειώσει. Αυτόν τον Καρνάβαλο εμείς δεν θα τον κάψουμε ποτέ!

Όσο η Όλιβ θα σφύζει από ζωή μέσα στο ανορεξικό κορμί της κι όσο ο Ποπάυ θα τρώει όλο του το σπανάκι σαν καλό παιδί για να την εντυπωσιάσει, εμείς θα κάνουμε παρέλαση πάνω στο άρμα με τα γαρίφαλα, υπό τους ήχους της φωνής του Άλκη Στέα : “Ευτυχείτε”!

Υ.Γ. : Οι περιπέτειες του Ποπάυ “επιστρέφουν” από αυτόν τον Απρίλιο, σε μορφή μηνιαίου περιοδικού κόμικ, από την IDW Publishing, δια χειρός Roger Langridge και Bruce Ozella.