Τρέξε Λόλα Τρέξε!

Δεν θα μιλήσω γι αυτούς που τρέχουν επειδή κάνουν αθλητισμό, από επιλογή. Θα μιλήσω για όλους τους υπόλοιπους. Για εμάς που η φράση "δρομείς μεγάλων αποστάσεων" σημαίνει ότι καθημερινά διανύουμε τη μέγιστη απόσταση μεταξύ εσωτερικής κινητικότητας των επιλογών μας και εξωτερικής αδράνεια της μη ζωής μας και παραμένουμε όρθιοι και μετα τον τερματισμό (μας).

Γιατί, μας έχουν τερματίσει. Αντοχές, αξιοπρέπεια, επιλογές, υγεία, παιδεία, όλα. Τη ζωή που είχαμε ή αυτή που προσπαθούσαμε να φτιάξουμε.

Η γενιά των 90's. Ενηλικιωθήκαμε, ναι. Κρατώντας για πάντα την παιδικότητα μας. Δηλαδή, την αμφιβολιά για όλα.

Κατηγορηθήκαμε γι αυτό. Ότι δηλ. δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι. Όμως εμείς σηκώσαμε το χαλάκι και τα είδαμε τα σκουπίδια, χωμένα από κάτω.

Δεν ήταν αποχή, είναι γνώση. Το είχαμε δει το έργο και το ξέραμε. Δεν θα γίνουμε, δεν γίναμε σαν κι αυτούς. 

Διατηρήσαμε την αμφιβολία. Κερδίσαμε τον εαυτό μας.

Και χάσαμε όλα τ'άλλα.

Έτσι γεμίσαμε τα πάρκα και τρέχουμε. Εκτός και εντός μας.