Στα παρασκήνια μιας εικονογράφησης.
Στο τηλέφωνο ήταν ο Πέτρος Ζερβός. "Θα σε ρωτήσω κάτι αλλά δεν θα δεχτώ το όχι για απάντηση. Η απάντηση σου θα είναι ναι και μετά θα σου πω τί σε θέλω". Το καλό με τους φίλους είναι ότι σε ξέρουν καλά. Το κακό με τους φίλους είναι ακριβώς το ίδιο, συν το ότι δεν μπορείς να τους αρνηθείς αυτό που σου ζητάνε.
Έτσι, η επόμενη μέρα του τηλεφωνήματος με βρήκε σφηνωμένη στα καθίσματα της Σκηνής "Νίκος Κούρκουλος" να παρακολουθώ την πρόβα της παράστασης "Στέλλα κοιμήσου", του Γιάννη Οικονομίδη, παρέα με τουςΠέτρος Ζερβό, Χάρης Λαγκούση, Θανάση Πέτρου, Γιώργο Γούση και Παναγιώτη Μητσομπόνο.
Είχα περάσει το προηγούμενο βράδυ κάνοντας μια γρήγορη ανάγνωση της "Στέλλας Βιολάντη"- αν και ήξερα ήδη ότι αυτό που θα παρακολουθούσα στην πρόβα λίγη σχέση θα είχε με το αρχικό έργο του Ξενόπουλου.
Και εκεί άρχιζαν οι δικές μου αγωνίες. Τί σχέση θα είχε το σκίτσο μου με το έργο; Θα αποκάλυπτε την πλοκή; Θα περιέγραφε αυτό που είδα, θα μετέφερε το αίσθημα η θα ήταν ω…
Έτσι, η επόμενη μέρα του τηλεφωνήματος με βρήκε σφηνωμένη στα καθίσματα της Σκηνής "Νίκος Κούρκουλος" να παρακολουθώ την πρόβα της παράστασης "Στέλλα κοιμήσου", του Γιάννη Οικονομίδη, παρέα με τουςΠέτρος Ζερβό, Χάρης Λαγκούση, Θανάση Πέτρου, Γιώργο Γούση και Παναγιώτη Μητσομπόνο.
Είχα περάσει το προηγούμενο βράδυ κάνοντας μια γρήγορη ανάγνωση της "Στέλλας Βιολάντη"- αν και ήξερα ήδη ότι αυτό που θα παρακολουθούσα στην πρόβα λίγη σχέση θα είχε με το αρχικό έργο του Ξενόπουλου.
Και εκεί άρχιζαν οι δικές μου αγωνίες. Τί σχέση θα είχε το σκίτσο μου με το έργο; Θα αποκάλυπτε την πλοκή; Θα περιέγραφε αυτό που είδα, θα μετέφερε το αίσθημα η θα ήταν ω…
