Στα παρασκήνια μιας εικονογράφησης.

Στο τηλέφωνο ήταν ο Πέτρος Ζερβός. "Θα σε ρωτήσω κάτι αλλά δεν θα δεχτώ το όχι για απάντηση. Η απάντηση σου θα είναι ναι και μετά θα σου πω τί σε θέλω". Το καλό με τους φίλους είναι ότι σε ξέρουν καλά. Το κακό με τους φίλους είναι ακριβώς το ίδιο, συν το ότι δεν μπορείς να τους αρνηθείς αυτό που σου ζητάνε. 

Έτσι, η επόμενη μέρα του τηλεφωνήματος με βρήκε σφηνωμένη στα καθίσματα της Σκηνής "Νίκος Κούρκουλος" να παρακολουθώ την πρόβα της παράστασης "Στέλλα κοιμήσου", του Γιάννη Οικονομίδη, παρέα με τους Πέτρος Ζερβό, Χάρης Λαγκούση, Θανάση Πέτρου, Γιώργο Γούση και Παναγιώτη Μητσομπόνο. 

Είχα περάσει το προηγούμενο βράδυ κάνοντας μια γρήγορη ανάγνωση της "Στέλλας Βιολάντη"- αν και ήξερα ήδη ότι αυτό που θα παρακολουθούσα στην πρόβα λίγη σχέση θα είχε με το αρχικό έργο του Ξενόπουλου. 

Και εκεί άρχιζαν οι δικές μου αγωνίες. Τί σχέση θα είχε το σκίτσο μου με το έργο; Θα αποκάλυπτε την πλοκή; Θα περιέγραφε αυτό που είδα, θα μετέφερε το αίσθημα η θα ήταν ωμά ρεαλιστική καταγραφή; Και αυτό που είδα, δεν ήταν λίγο. Ήταν πολύ. Και χρειάζεσαι χρόνο για να κατακάτσει αυτό που θες να πεις. 

Όλοι θέλουμε να διηγηθούμε μια ιστορία. Και ο σκηνοθέτης αλλά και ο σκιτσογράφος. Έχουμε κι εμείς το δικό μας μικρό θίασο μέσα στο μυαλό μας που πρέπει να αποδώσει πειστικά το "ρόλο" που του δίνουμε, κάθε φορά, στο χαρτί. Ίσως λόγω αυτής της εκλεκτικής συγγένειας μεταξύ των τεχνών μας, βρεθήκαμε καλεσμένοι από τον Γιάννη εκεί. Στην πρόβα.

Αποφάσισα ότι αυτό που είδα ήταν μια ιστορία που την λένε οι γυναίκες. Η ιστορία που ήθελα να πω εγώ και άρα το σκίτσο που έφτιαξα, απευθύνεται εξ ίσου σε κάποιον που ξέρει την παράσταση και το θέμα και σε κάποιον που δεν ξέρει τίποτε και περιμένει από εμένα να του το πω.  

Δεν ξέρω τί κατάφερα αλλά είχε πολύ ενδιαφέρον η διαδρομή και είμαι χαρούμενη που αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι μου, αποτυπώθηκε αρκετά πειστικά και στο χαρτί.

Προσχέδιο. Η Στέλλα, ως άλλος Άμλετ, κρατάει ένα κρανίο και αναρωτιέται τα της υπάρξεως της. Μόνο που το κρανίο δεν είναι ανθρώπινο. Είναι ζώου. Είναι Κριάρι, ο αρχηγός του Κοπαδιού.

Ποιός είναι τελικά ο Μάριος Αγγελής και τί σχέση έχει (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος) με τη Στέλλα;

Η αρχική ιδέα ήταν ο Καπνός να σχημάτιζε τη μορφή του αδελφού της Στέλλας (Γιάννης Νιάρρος).

Η Στέλλα(Ιωάννα Κολλιοπούλου) ως ηρωίδα manga - ή περίπου.

Η Στέλλα (after Man Ray photo).

Οι συννυφάδες (Καλιρρόη Μυριαγκού, Μάγια Κώνστα).

Τώρα ανυπομονώ να δω το έργο στην πρεμιέρα, στις 13 Οκτωβρίου, μαζί με όλους εσάς. 

Περισσότερα για τα σκίτσα και το παρασκήνιο τους, εδώ : Σκίτσα για τη «Στέλλα», του Γιάννη Κουκουλά