ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Πότε; Γιατί; Ποιά είναι τα στάδια του πένθους; Ποιός ρωτάει συνέχεια μέσα στο κεφάλι σου; Ερωτήσεις. Μόνο ερωτήσεις. Το ήξερε; Πρόλαβες; Δεν πρόλαβες; Πώς μετριέται το πόσο κοντά ήσουν με εκείνον που πέθανε, ποιός μετράει; Από το πόσο μέσα στη ζωή του ήσουνα, από το πόσο εκείνος το ήξερε πόσο μέσα στη δική σου ζωή ήτανε; Aπό την τρύπα που αφήνει; Μικρή; Mεγάλη; To κενό. 

Χρόνο με το χρόνο οι απώλειες, τρυπίτσες που εμφανίζονται ξαφνικά και σου ξηλώνουν λίγο λιγο το πουλόβερ των ανθρώπων που σε κρατάει ζεστό. Και τί μένει στο τέλος, όταν απομείνεις κι εσύ γυμνός; Mια τρύπα; Mια μαύρη τρύπα; Σκόνη; Αστερόσκονη;

Αντίο φίλε.

Με τον Σωτήρη, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για μουσική. Νομίζω όμως ότι θα εκτιμούσε την επιλογή των δύο συγκεκριμένων. Του τα αφιερώνω. Και τον αποχαιρετώ. Dust in the Wind, των Kansas. Ziggy Stardust του David Bowie .

Σωτήρης Τασιόπουλος, Μιχάλης Κουντούρης, Γιάννης Ιωάννου. Από την έκθεση της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων "Sweet Europe", στο Σύνταγμα, Μάιος 2017.